Dit keer reis ik af naar Portugal voor de Sportclass Racing Series in Montalegre. Deze XC wedstrijden worden in verschillende landen georganiseerd waarbij EN-D of CCC vleugels niet zijn toegestaan. Het deelnemersveld bestaat uit piloten uit maar liefst 28 verschillende landen. Er zijn deelnemers die een stapje terug doen uit de PWC, deelnemers die zoals ik wat minder wedstrijdervaring hebben, en alles er tussenin. Ik ben blij dat ik geselecteerd ben voor deze editie want er vliegen een hele hoop toppiloten mee, zoals Pal Takats, bekend als acro kampioen en van zijn 7e plaats bij de laatste Redbull X-Alps.
Helaas is goed weer ook tijdens een wedstrijd niet te bestellen. De eerste vier dagen komen er allerlei weerfronten over ons heen met te veel wind als gevolg. We krijgen deze non flying days allerlei leuke excursies aangeboden en omdat de zon lekker schijnt is het best prima vertoeven, maar het begint langzamerhand wel te knagen.
Gelukkig zijn de laatste twee dagen beter qua weer en kunnen we dan eindelijk vliegen. De eerste taak is een mooie 65 km lange route en leid ons via twee turnpoints met de wind mee langs het Rabagao meer. Het lastige is dat er veel wind staat, er zijn ook geen wolken en volgens de voorspellingen is de zwakkere thermiek maar tot 2km hoogte. Voor de start begin ik de spanning toch wel te voelen. Ik hoop niet dat ik snel uitzak!
Het begin gaat echter geweldig, vlak voor dat de racestart opengaat vlieg ik bij de hoogste piloten en tag ik precies op tijd de start om aan de route te beginnen. Wat een geweldig gezicht, zoveel paragliders om je heen.
De route gaat met de wind mee over de berg het lijgebied in. Al billenknijpend probeer ik de juiste route te bepalen. Ik heb geen idee welke lijn het beste is en ook het landschap achter de berg heeft weinig kenmerken die me helpen een keuze te maken. Gelukkig komt een wijze les van Air Time instructeur Aart de Komen bij mij naar boven: “Bij twijfel gewoon recht op het doel af!”
Het helpt, ik vind net op tijd een bel en met een kleine gaggle van 5 a 6 piloten lukt het om boven te komen, om vervolgens full bar door te vliegen richting het volgende turn point. Ik merk dat die tweelijners een stuk sneller zijn en al vrij snel zie ik ze aan de horizon verdwijnen. Zo druk als het was aan het begin van de wedstrijd, begint het nu een eenzame strijd te worden. Ondanks dat ik een aantal keren vrij laag raak, lukt het om de termiek te vinden en het mooie landschap te doorkruisen.
Op 9km voor de finish moet ik me helaas gewonnen geven en land ik samen met een andere piloot op een heuvel tussen de olijvenbomen. Toch ben ik blij, want het was niet makkelijk. Met de laagstaande zon in onze rug lopen we naar het dichtstbijzijnde dorpje om te wachten op de bus. Het is een prachtig dorpje, waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan.
Omdat de 100+ aan piloten langs een lange route geland zijn laat de retrieve op zich wachten. We raken in gesprek met een oude dame die graag een babbeltje met ons maakt. Ze verzorgt ons zonder ons iets vragen: we krijgen vers fruit, zelf gebakken brood en koud water. Het is de kers op een mooie taart van vandaag, geweldig.
De laatste wedstrijddag is aangebroken en omdat de wind vandaag gedraaid is hebben we een andere startplek met een nieuwe uitdaging. Waar gisteren de startplek nog op 400 meter boven het landingsveld was, is de start vandaag slechts op 200 meter hoogte. Door de sterke wind is er wel een liftband voor- en rond de start, maar er is niet veel ruimte en met zoveel piloten in de lucht is het erg druk en dus oppassen geblazen. De cirrus bewolking voor de zon zorgt voor wat slappe bellen en slechts enkele piloten lukt het om tot nodige hoogte te komen. Ik dobber na anderhalf uur nog steeds voor de start rond en vind maar heel af en toe een belletje valse hoop. Net als ik de moed begin op te geven, lukt het om hoog genoeg te komen en kan ik aan de route beginnen. Het eerste deel van de taak gaat goed, maar bij turn point twee is een convergentie zone waar flinke rock en roll op het programma staat. Terwijl ik druk ben mijn scherm open te houden hoor ik de vario af en toe piepen als een op hol geslagen fruitautomaat. Ik ben blij dat ik twee maanden geleden nog een SIV opfriscursus gedaan heb. Tegen het einde van de taak is alles weer wat rustiger en is het juist vechten om in de lucht te blijven. Op een kilometer van de landing en 150 meter boven de grond vind ik nog net het laatste belletje wat ik nodig heb. Met de hakken over de sloot haal ik de landing en ben ik echt helemaal gesloopt, maar o zo blij, goal!!
Uiteindelijk ben ik 33e geworden in een veld van 115 deelnemers en 1e in de standaard klasse (EN-B of lager). Al met al was het een prachtige ervaring en heb ik er weer een hoop gezellige vliegvrienden bij. Daar doe je het voor! Deze zomer mag ik nog mee doen aan het Swiss open, SRS in St. André, het British&Dutch Open, het China Open en mag ik nog een aantal weken les geven bij Airtime. Hopelijk tot ergens op de landing!
