Na dit voorjaar aan de Swing Nyos veel overland te hebben gevlogen leek het me leuk een keer aan wedstrijdvliegen te proeven, waarbij je niet voor de grootste afstand gaat maar je zo snel mogelijk een parcours af moet leggen van keerpunt naar keerpunt. Idealiter eindig je aan het eind van je vlucht in ‘goal’.

Meer omdat het me uitkwam dan om andere redenen koos ik, om mee te beginnen, de Belgian Open die in juli in Àger, Spanje werd gehouden. Het niveau daar is goed, met wat piloten die voor spek en bonen meedoen maar ook een hoop zeer snelle piloten. Àger ligt aan de voet van de Spaanse Pyreneeën, de vliegarena bestaat eigenlijk uit één grote oost-west lopende bergrug met wat vlakland ervoor en erachter. Als je het vlakland erachter oversteekt kun je eventueel aansluiten op wat hogere bergen.

Voor de eerste dag stond een oefentaak op de planning, zoals gebruikelijk is bij wedstrijden. Dat oefenen had ik zeker nodig want het idee achter starttijden had ik niet helemaal goed begrepen; normaliter heb je een tijd vanaf wanneer je de lucht in mag én een tijd dat je aan de competitietaak mag beginnen. Ik was meteen begonnen aan de taak, en heel blij dat ik de eerste was, achter me kijkend terwijl ik de bergrug afvloog vol op speedbar. Helaas was ik niet écht eerste, waar ik na de landing in goal bij een meertje achter kwam. Shít…

De rest van de week hadden we goed weer en vlogen we een aantal taken tussen 50 en 80km, met als hoogtepunt de taak naar Organya, hemelsbreed zo’n 50km verderop. Met een groepje zakten we boven het vlakland nog bijna uit, gelukkig werkten we goed samen om een zwakke bel boven een heuveltje te centreren. Zo kwamen we toch op cloudbase, waarna we ieder weer onze eigen weg kozen. Na het volgende turnpoint te pakken was de aansluiting met de hogere bergen aan de voet van de Pyreneeën snel gevonden, en vloog ik met wind in de rug op vol speedbar richting goal, af en toe even afremmend om het stijgen onder een dikke wolk mee te pakken. Wat een gevoel!
Tijdens zo’n competitie proberen piloten aan elkaar vaak een beeld te schetsen dat lijkt op wat ik in de vorige alinea poogde over te brengen. Dat doen ze meestal staand op één been, met armen omhoog en gebogen alsof ze stuurtokkels vasthouden, en één voet vooruit alsof ze de speedbar maximaal indrukken. Vaak maken ze daarbij een geluid dat lijkt op windgeruis, dit alleen onderbrekend om uit te leggen hoe ontzettend hard ze gingen en hoeveel piloten ze inhaalden terwijl ze dit deden. Soms aangevuld met stoere verhalen als “dus ik op vol speed door die bel en toen kreeg ik me toch een dikke inklapper man, boem flats maar meteen eruit gepompt en weer vol op speedbar ssssshhhhhhh, keihard ging ik, echt keihard!”

Het dorre Spaanse landschap in combinatie met de zon die de hele dag staat te bakken maakte de condities vrij sterk, met echte kanonskogels van bellen en zelfs geen rust bovenin, waar de bellen tegen de inversie borrelden. Gelukkig had ik de Swing Nyos bij me, een hoge EN-B’er die net uit is. Dit jaar heb ik er al meer dan 80 uur mee gevlogen in allerlei condities. Ik ben er blij mee; hij presteert qua glijden op zowel trimsnelheid als speedbar absoluut maximaal in zijn klasse, en vliegt gedempt en comfortabel. Asymmetrische inklappers rollen er eigenlijk een soort van in vanaf de tip, rechtdoor blijven vliegen is makkelijk met wat stuurinput op de vliegende helft. Met frontstalls is ook makkelijk om te gaan, en deze komen zelden voor. Een sportauto met goede vering!
Ondertussen vlieg ik naast overland ook graag competities. Het is anders: je gaat niet voor de maximale overlandkilometers maar vliegt de taak die de wedstrijdleiding heeft bedacht. Zo hoef je zelf alleen strategisch na te denken, niet over de route, en vlieg je over andere plekken dan je normaal zou doen. Ook word je opgehaald, staat er elke dag een lunchpakket voor je klaar, en kan je familie je volgen via livetracking. Daarnaast doen de stoere verhalen het goed op verjaardagen. (Vergeet het windgeruis niet.)