Het scherm is voor de vuilnisbak

De afgelopen weken circuleert er een onderwerp in mijn naaste kennissenkring: een piloot heeft afgelopen winter een nieuw scherm gekocht. Een hoge B. Vanaf het begin zei hij dat er iets mis was met de vleugel en dat hij heel anders aanvoelde dan de testvleugel die hij eerder had. Ook dit scherm vertoonde tijdens een veiligheidstraining in het voorjaar reacties die zeker niet als ‘comfortabel’ of ‘goedaardig’ kunnen worden aangemerkt. Inmiddels heeft hij het scherm kunnen terugbrengen.

De reden waarom ik dit hier vermeld is niet (!) de vraag of het scherm eigenlijk iets had, of simpelweg niet paste bij deze piloot. De reden is eerder het enthousiasme waarmee andere piloten partij kozen in deze zaak en blijkbaar heel goed weten dat dat scherm slecht is en verbrand of weggegooid moet worden (origineel geluid). Het gaat dan om andere piloten die nog nooit met deze vleugel hadden gevlogen. Die alles alleen wist van horen zeggen.

Ik heb veel nagedacht over deze beoordelingen en het is me eigenlijk onduidelijk wat de motivatie achter deze denigrerende, zelfs verontrustende verklaringen is? En dan bedoel ik niet de mening van experts van echte experts hier, die waren er ook.

Soms heb ik het gevoel dat er gewoon te veel meningen worden verkondigd op basis van aannames, niet op kennis. Soms is niets bijdragen gewoon beter.

Wie gaat er nog lekker vliegen komende tijd?

Robert

In Alle omstandigheden.

In elk nummer van THERMIK verschijnen minstens twee testrapporten, twee schermen die op de proef worden gesteld. En de THERMIK Verlag heeft altijd veel waarden gehecht aan het testen van een scherm in de meest uiteenlopende omstandigheden. Dat klinkt logisch, maar in de praktijk is deze opgave niet geheel realistisch. 

Bokkig, borrelende, verscheurde thermiek, turbulente lij thermiek, geweldige dagen voor XC-vluchten, waar vind je ze in deze tijd van het jaar? In de Alpen zijn de thermische luchtstromen in winterslaap gegaan en komen ze slechts zeer zelden voor. Natuurlijk kun je overstappen naar meer zuidelijke sferen, en dat is precies wat de redactiekalender elk jaar zegt. Maar zelfs dat is geen adequate vervanging.

Een vlucht duurt vaak 10, 20, 30 of meer vlieguren. Alleen dan kan een daadwerkelijke indruk van het gedrag van de vleugel worden verkregen. Alles wat in september/oktober nog niet is uitgewerkt, wordt vanaf midden/eind februari getest. Dan begint het weer. Ondertussen analyseren we heel zorgvuldig wat er in kalme lucht gebeurt. En ook dat is onderdeel van een glidertest.

Dus misschien zit er wel een vlucht in tijdens de feestdagen. 

Talent? Ervaring!

Gavin McClurg (meerdere X-Alps-deelnemer) zei onlangs in een interview: “Er is maar één manier om piloot te worden met 20 jaar vliegervaring: je moet 20 jaar vliegen!”

Het gaat dus om ervaring. Ervaring die nodig is om goed te kunnen beoordelen welk scherm bij mij past, welk risico ik aan kan, of ik de situatie beheers of nog niet.

De juiste zelfkennis is zeker niet eenvoudig, in ieder geval niet zonder ervaring. Wanneer ervaring ontbreekt, komen talent en euforie om de hoek kijken. En beide zijn misleidend, behulpzaam maar misleidend. Door overmoed gaat er veel mis. En natuurlijk wil elke piloot zichzelf als getalenteerd zien en als zodanig erkend worden. Maar maakt dat hem/haar een ‘betere piloot’?

Talent kan worden gecompenseerd met oefening en euforie is er sowieso. Ervaring baart kunst, dat weet ik zeker. En ervaring doe je alleen op in de lucht. En dat kost tijd.

Naar de bergen, zeg ik!

Robert