Eigenlijk kwam ik uit nieuwsgierigheid kijken bij een liercursus. Of ik ook zou willen vliegen? En of ik dan nu mee zou willen doen? Het woord – ja – was er uit voor ik er erg in had. Een dag later was ik in de lucht en drie weken later zat ik in Oostenrijk.

Vervolgens de brevetten gehaald en daarna vliegen maar. Eerst nog vanuit de bekende Airtime stekken, maar daarna volgen de klassiekers. Bassano, Vogezen, Dune Pila, en Annecy worden aangevuld met andere stekken, vaak gedwongen door het weer en vaak aan de hand van ?geheime? tips van lokale piloten. Toch kom ik nog graag op bekende en vertrouwde stekken om oude en nieuwe bekenden te ontmoeten. Hoe verschillend we ook zijn, de spanning en sensatie van je eerste vliegweken vergeet je nooit meer.

Veel vliegplezier,

Guido

Eigenlijk ben ik aan mijn 2e schermvlieg leven bezig. Rond 1992 was ik in de Vogezen aan het klimmen, terwijl er een scherm langs de rotsen aan het soaren was. Toen wist ik: Dat ga ik ook nog eens doen.

Een aantal jaren later was ik in de gelegenheid en ben naar Frankrijk gegaan om les te nemen. De 3 jaar erna heb ik elk jaar een week les genomen. Ook in Nederland ben ik voorzichtig begonnen met lieren. Door omstandigheden ben ik met het schermvliegen gestopt en een paar jaar gaan zweefvliegen.

Jaren later, het zal 2005 zijn geweest, bleef het schermvliegen kriebelen en ook mijn partner zag het wel zitten, dus samen een cursus geboekt bij Airtime. Het vliegvirus sloeg deze keer echter keihard toe, zowel bij mij als bij mijn partner. Zeker omdat we een hele gezellige club piloten leerde kennen, gingen we een aantal weken per jaar gezamenlijk op pad. Naast de uitdagingen van het vliegen, vind ik namelijk de sfeer en gezelligheid rondom het schermvliegen erg belangrijk en dat vind ik bij Airtime ook terug.

Elk jaar zet je weer een stapje erbij op je ervaringsladder van het schermvliegen. Een aantal jaren terug heb ik mijn tandemaantekening behaald en geniet ervan om met mensen mijn ervaring te delen. Gezien mijn achtergrond als docent lichamelijke opvoeding is de stap naar hulpinstructeur zijn eigenlijk logisch en ik hoop dat ik vele cursisten mag helpen te ervaren hoe mooi het vliegen is.

Nadat ik op vijftienjarige leeftijd een tandemvlucht maakte in het Franse Mieussy was ik natuurlijk verkocht! Het heeft daarna nog veertien jaar geduurd voor ik weer mocht vliegen. In 2007 boekte ik mijn eerste cursus en behaalde in de Franse Alpen mijn brevet 1 berg. In 2009 ben ik overgestapt naar Airtime. En dat was een goede keus. In Greifenburg ben ik begonnen met de vluchten voor mijn brevet 2 berg. Tijdens de zomervakantie maakte ik 26 vluchten en moest daarna helaas weer een winter wachten… In mei 2010, heb ik, ondanks het matige weer, 15 vluchten kunnen maken en ontving mijn luchtwaardigheid. Mijn theorie voor brevet 2 was al binnen. De zomer van 2010 heb ik dan ook voor het eerst zelfstandig mogen vliegen… Natuurlijk wel nog bij Airtime. Altijd gezellig op de camping met het instructieteam en cursisten. Ben daarbij ook begonnen met het traject tot hulpinstructeur. Erg leuk om mensen enthousiast te maken voor deze heerlijke sport en te helpen bij hun opleiding tot zelfstandig vlieger! Zal dus ieder jaar wel weer een paar weken bij Airtime te vinden zijn.

In het dagelijks leven ben ik docent lichamelijke opvoeding op een middelbare school in Haarlem. Het lesgeven is dus mijn dagelijkse bezigheid. Gelukkig heb ik daarbij 12 weken per jaar vrij om leuke dingen te ondernemen… Vliegen bijvoorbeeld!

Als je het vliegen eenmaal ergens gezien hebt wil je het wel eens proberen… En voor je het weet vlieg je! Dus…

SEE, TRY, FLY!

Vliegeren, daar is het allemaal mee begonnen. En het kwam ook wel een beetje door de tandarts die hele mooie foto’s aan de muur had hangen. In de bergen aan een parapente, indrukwekkend als je daar als kleine jongen naar staat te kijken. Vliegeren was zoals gezegd de eerste, haalbare, stap. Op de Ginkelse heide kwam ik op een dag een wel hele grote vlieger tegen. De opzetoefeningen van deze piloot zagen er indrukwekkend uit. Dat wilde ik ook!

Pas na mijn studie ben ik naar de paragliding beurs in Wageningen gegaan. Met een folder voor een liercursus op zak kwam ik thuis. Direct een cursus geboekt. En in het najaar meteen een bergcursus erachteraan. Alhoewel het lieren ontzettend tof is merkte ik dat het bergvliegen mij toch meer aansprak, hier heb ik de focus op gelegd en mijn brevet was snel binnen. De kick van elke vlucht is nog steeds enorm!

In 2009 kwam ik in aanraking met Airtime, na deze week kwam snel het verzoek of ik geen interesse had in meer. Zodoende sta ik tegenwoordig ook veel op de berg. Het lesgeven spreekt mij enorm aan omdat elke groep steeds weer leuk en gezellig is. Dat geeft veel energie! Het lesgeven gecombineerd met de heerlijke omgeving, de bergen en het buiten zijn maken voor mij een cursusweek een topweek!

Naast het vliegen zit ik graag op de fiets om mijn energie kwijt te raken, in Nederland, in de bergen of desnoods naar de bergen toe. Maar toch, ben ik zonder parapent op een vliegstek dan begint het erg te jeuken…

In 1999 het paragliding ontdekt op de Op Pad beurs, dat leek me wel iets om eens te proberen. Toch pas in 2000 een introductieweekend gedaan, samen met mijn broer. Dat was geweldig! hetzelfde jaar nog brevet 1 gehaald in Frankrijk en het volgende jaar gingen we twee weken: eerst naar Frankrijk en in het najaar naar Turkije. Ook het jaar erna gingen we twee keer. Even goed heb ik halverwege brevet 2 wel eens aan stoppen gedacht, omdat ik vond dat ik wat “foute” reflexen had, maar die zijn later gelukkig verdwenen. In 2003 liep een weekje Greifenburg bij Airtime uit op een permanente overstap en de aanschaf van een tweedehands Mistral: zelden zo’n goeie uitgave gedaan! Het volgende jaar een zekerheidstraining gevolgd en brevet 2 gehaald. Ik kan me nog goed herinneren hoe het voelde toen we kort daarna bij Annecy alleen op een startplek stonden: “Jij eerst of ik?”—Gaaf en spannend tegelijk.

In 2007 heb ik mijn eerste overland gevlogen: Greifenburg-Oberdrauburg. Die 13 kilometer voelden als een geweldig avontuur, met een paar zijdal-oversteken, lage aankomsten bij de volgende berg en de strijd daarna om weer hoger te komen. Ik hoor nog steeds Maurice’s woorden over de radio: “je kwartje is pas gevallen als je aan de grond staat!” Dat vliegseizoen eindigde met de gedachte “binnen tien jaar de XAlps!” en al zal dat wel niet gebeuren, ik probeer in elk geval het overlandvliegen onder knie te krijgen. Het is een geweldige uitdaging. En tegelijk ben ik een toeristische vlieger, die gewoon van de lucht, de zon en de bergen houdt, en in de lucht (of gewoon bovenop de berg) daar enorm van kan genieten….

In december 2008 een balletje opgegooid dat ik “wel eens wil helpen bij introductiedagen of zo”. En zo komt van het een het ander.

20 jaar geleden ben ik begonnen met klimmen in een oud fort in Oostende. Tot 2008 ging al mijn vrije tijd op in rotsklimmen en alpinisme. Zelf gaf ik 11 jaar klimschool op de Belgische rotsmassieven.
Tijdens mijn alpine tochten keek ik iedere keer opnieuw naar de paragliders, ze gaven me het gevoel van ultieme vrijheid. Maar ik stond er nog te ver vanaf om te beseffen dat ik dit eigenlijk ook wou.

En het was op een kayakvakantie in Slovenïe dat het vliegvirus me te pakken kreeg. In 2008 schreef ik me in voor een liercursus, gevolgd door de eerste bergcursussen in Oostenrijk en Frankrijk. In 2010 kwam ik tijdens een reis eerder toevallig bij Airtime terecht.
Hun manier van lesgeven, de sfeer, het groepsgevoel, maar ook Greifenburg als vliegspot sprak me enorm aan. En sindsdien ben ik er gebleven. Na het behalen van mijn vliegbrevet, volgde ik er de thermiek- en de overlandtraining.

Nu vertoef ik bijna 3 maand/jaar in de bergen om toe te geven aan mijn verslaving. Gelukkig is dit goed te combineren met mijn job als brandweerman/ambulancier. In 2013 werd ik in Frankrijk ook tandempiloot en draaide ik voor het eerst mee met het Airtime – instructieteam. En dat is me goed bevallen.

Vanaf nu hoop ik dan ook mijn enthousiasme, mijn kijk op het vliegen en mijn liefde voor de bergen over te brengen naar anderen en te genieten hoe iedereen met een big smile op de landing staat na een mooie vlucht.

Als ik thuis ben ga ik af en toe gaan soaren langs de Belgische en Franse kust. Voor de rest hou ik mijn conditie wat op peil met hardlopen, MTB, en triatlon.

See you @ cloudbase , Mario

Zoals je op deze pagina wel meer leest ben ook ik als kleine jongen al aan gestoken met het ooh zo besmettelijke vlieg virus. door het kijken naar papa die vliegt wist ik al heel snel…. Ik wilde ook vliegen. Toen ik eindelijk oud genoeg was ben ik meteen in de opleiding gestapt om het ook te leren. Na de slopende eerste 2 dagen op de oefenhelling de eerste hoogte vlucht gemaakt… Geweldig!!… ik wist het zeker ik wilde niets anders meer. Het gevoel als een vogel, het spelen met de elementen en de mega mooie uitzichten verbazen mij steeds weer. Met die reden geef ik ook graag  les, om iedereen een beetje van die vrijheid te laten genieten. Je ziet iedereen groeien en net als mij zelf die eerste en onvergetelijke vlucht maakt. Dit is heel mooi om te zien en blijf ik voorlopig nog wel even doen.

In 2001 werd ik voor het eerst met het paragliding virus besmet. Eigenlijk is dat gebeurd via Claus Hoogland, aangezien zijn broer (een goede vriend van mij) een video liet zien van Airtime en mij overhaalde om mee te gaan voor een cursus week. Sinds de eerste vliegweek heb ik geprobeerd tussen mijn andere hobbies (vnl. honkbal) tijd vrij te maken voor het vliegen. Toen ik in 2006 stopte met honkbal, kon ik meer weken in het jaar paragliden. Tot 2009 had ik het privilege om een privé fotografe (Karin) te hebben, zodat de meeste van mijn vluchten en die van anderen werden vastgelegd. Die zin klinkt heftiger dan het is, want Karin is inmiddels ook door het vliegvirus getroffen. Hoewel ze bijna 8 jaar heeft volgehouden dat zij het nooit zou durven.

Vanaf het begin van mijn “vliegcarriëre” vlieg ik bij Airtime en dat is altijd goed bevallen. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik een “geboren en getogen” Airtimer ben. In 2007 ben ik bij het instructieteam beland. Het geeft een enorme kik om mensen met de sport bekend te maken en klaar te stomen voor de eerste vlucht. Het enthousiasme en de reacties na de eerste vlucht zijn onbetaalbaar.

Wellicht komen we elkaar tegen in de bergen!

In 1996 kampeerde ik met kennissen in het franse Aspres sur Buëch nabij een zweefvliegveld. Een vlucht in zo’n zweefkist gemaakt, wel leuk maar ik vond dat wat benauwend. Er liepen 2 nederlanders die rondvroegen of er mensen waren die een duo-vlucht wilde maken met een parapent. Nooit van gehoord, dus ik wilde wel en een na een vlucht van ruim 3 kwartier zijn wij getopland. Wat een ervaring, heerlijk vrij in de lucht, de wind in je gezicht, vogels om je heen, fantastisch gewoon. Dat was de dag dat ik besloot dat ik ging parapenten. In 1998 zonder lierervaring en met Inge naar de bergen in Andelsbuch en vanaf dat moment rustig aan mijn ervaring opgebouwd en het blijft een passie.

Mijn andere hobby waar ik ook lyrisch over kan worden gaat ook in de derde dimensie maar dan naar beneden. Duiken is een geweldige sport. De rust, kalmte, gewichtsloosheid, prachtige natuur, vissen, planten, echt een voorrecht om daar van te kunnen genieten. Helaas zijn de sporten niet zo makkelijk te combineren, (je mag niet vliegen na het duiken). Dat geeft dus wel ruimte voor een dagje strand of niets doen en dat moet ik ook leren dus vooruit maar.