Dit keer reis ik af naar Portugal voor de Sportclass Racing Series in Montalegre. Deze XC wedstrijden worden in verschillende landen georganiseerd waarbij EN-D of CCC vleugels niet zijn toegestaan. Het deelnemersveld bestaat uit piloten uit maar liefst 28 verschillende landen. Er zijn deelnemers die een stapje terug doen uit de PWC, deelnemers die zoals ik wat minder wedstrijdervaring hebben, en alles er tussenin. Ik ben blij dat ik geselecteerd ben voor deze editie want er vliegen een hele hoop toppiloten mee, zoals Pal Takats, bekend als acro kampioen en van zijn 7e plaats bij de laatste Redbull X-Alps. 

Helaas is goed weer ook tijdens een wedstrijd niet te bestellen. De eerste vier dagen komen er allerlei weerfronten over ons heen met te veel wind als gevolg. We krijgen deze non flying days allerlei leuke excursies aangeboden en omdat de zon lekker schijnt is het best prima vertoeven, maar het begint langzamerhand wel te knagen. 

Gelukkig zijn de laatste twee dagen beter qua weer en kunnen we dan eindelijk vliegen. De eerste taak is een mooie 65 km lange route en leid ons via twee turnpoints met de wind mee langs het Rabagao meer. Het lastige is dat er veel wind staat, er zijn ook geen wolken en volgens de voorspellingen is de zwakkere thermiek maar tot 2km hoogte. Voor de start begin ik de spanning toch wel te voelen. Ik hoop niet dat ik snel uitzak!

Het begin gaat echter geweldig, vlak voor dat de racestart opengaat vlieg ik bij de hoogste piloten en tag ik precies op tijd de start om aan de route te beginnen. Wat een geweldig gezicht, zoveel paragliders om je heen. 

De route gaat met de wind mee over de berg het lijgebied in. Al billenknijpend probeer ik de juiste route te bepalen. Ik heb geen idee welke lijn het beste is en ook het landschap achter de berg heeft weinig kenmerken die me helpen een keuze te maken. Gelukkig komt een wijze les van Air Time instructeur Aart de Komen bij mij naar boven: “Bij twijfel gewoon recht op het doel af!”

Het helpt, ik vind net op tijd een bel en met een kleine gaggle van 5 a 6 piloten lukt het om boven te komen, om vervolgens full bar door te vliegen richting het volgende turn point. Ik merk dat die tweelijners een stuk sneller zijn en al vrij snel zie ik ze aan de horizon verdwijnen. Zo druk als het was aan het begin van de wedstrijd, begint het nu een eenzame strijd te worden. Ondanks dat ik een aantal keren vrij laag raak, lukt het om de termiek te vinden en het mooie landschap te doorkruisen. 

Op 9km voor de finish moet ik me helaas gewonnen geven en land ik samen met een andere piloot op een heuvel tussen de olijvenbomen. Toch ben ik blij, want het was niet makkelijk. Met de laagstaande zon in onze rug lopen we naar het dichtstbijzijnde dorpje om te wachten op de bus. Het is een prachtig dorpje, waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan.

Omdat de 100+ aan piloten langs een lange route geland zijn laat de retrieve op zich wachten. We raken in gesprek met een oude dame die graag een babbeltje met ons maakt. Ze verzorgt ons zonder ons iets vragen: we krijgen vers fruit, zelf gebakken brood en koud water. Het is de kers op een mooie taart van vandaag, geweldig. 

De laatste wedstrijddag is aangebroken en omdat de wind vandaag gedraaid is hebben we een andere startplek met een nieuwe uitdaging. Waar gisteren de startplek nog op 400 meter boven het landingsveld was, is de start vandaag slechts op 200 meter hoogte. Door de sterke wind is er wel een liftband voor- en rond de start, maar er is niet veel ruimte en met zoveel piloten in de lucht is het erg druk en dus oppassen geblazen. De cirrus bewolking voor de zon zorgt voor wat slappe bellen en slechts enkele piloten lukt het om tot nodige hoogte te komen. Ik dobber na anderhalf uur nog steeds voor de start rond en vind maar heel af en toe een belletje valse hoop. Net als ik de moed begin op te geven, lukt het om hoog genoeg te komen en kan ik aan de route beginnen. Het eerste deel van de taak gaat goed, maar bij turn point twee is een convergentie zone waar flinke rock en roll op het programma staat. Terwijl ik druk ben mijn scherm open te houden hoor ik de vario af en toe piepen als een op hol geslagen fruitautomaat. Ik ben blij dat ik twee maanden geleden nog een SIV opfriscursus gedaan heb. Tegen het einde van de taak is alles weer wat rustiger en is het juist vechten om in de lucht te blijven. Op een kilometer van de landing en 150 meter boven de grond vind ik nog net het laatste belletje wat ik nodig heb. Met de hakken over de sloot haal ik de landing en ben ik echt helemaal gesloopt, maar o zo blij, goal!! 

Uiteindelijk ben ik 33e geworden in een veld van 115 deelnemers en 1e in de standaard klasse (EN-B of lager). Al met al was het een prachtige ervaring en heb ik er weer een hoop gezellige vliegvrienden bij. Daar doe je het voor! Deze zomer mag ik nog mee doen aan het Swiss open, SRS in St. André, het British&Dutch Open, het China Open en mag ik nog een aantal weken les geven bij Airtime. Hopelijk tot ergens op de landing! 

Je wilt hem eigenlijk nooit nodig hebben maar als het dan toch zo ver is wil je er blind op kunnen vertrouwen. Je reservescherm. Hoe zekerder je bent over je reserve des te sneller je hem zal werpen als het nodig is en des te sneller doet het scherm wat hij moet doen, jou veilig op de grond zetten.

Als je een nieuwe reserve gaat kopen is het goed om op een aantal zaken te letten en je erover te laten informeren. Wij helpen je er graag mee en daarom hier alvast veel informatie die je daarbij kan helpen. 

Bij het maken van je keus zijn er een aantal aspecten die van groot belang zijn en die je mee moet laten weten in de keus die je maakt.

1. Openingssnelheid
   Het belangrijkste criterium voor reserveschermen is een korte openingstijd. Uit onderzoek is gebleken dat de meeste reserves onder de 100 meter boven de grond geworpen worden. Het duurt dan maar een paar seconden vanaf activering tot dat je contact hebt met de grond. Daarom is het belangrijk dat de reserve snel opent. De openingssnelheid wordt bepaald door de lijnlengtes, vorm van de kap en het volume van de kap. Grofweg kan je zeggen hoe groter de reserve des te langer de openingstijd. 
   
   Een andere factor voor snelheid ben je zelf. Hoe eerder jij hem werpt hoe meer tijd er is om goed onder je reserve te komen hangen. Om deze tijd te verkorten is het verstandig om regelmatig de beweging naar je greep te maken. Zo train je jezelf om de juiste beweging te maken bij het grijpen naar je reserve.  

2. Pendelstabiliteit
Het tweede belangrijkste criterium is de pendelstabiliteit!
Als een reservescherm tijdens de afdalingsfase pendelt, fluctueert de effectieve daalsnelheid sterk. In extreme gevallen kan
dit leiden tot impactsnelheid van ruim 10 m/s, terwijl de pure daalsnelheid bijvoorbeeld slechts 5 m/s bedraagt! Je kan je dus
voorstellen dat je zo min mogelijk gependeld wil.

3. Daalsnelheid
Het derde belangrijkste criterium is de daalsnelheid! Je wilt het liefst niet te hard neerkomen, maar een te lage daalsnelheid
is ook niet gunstig. Tijdens het afdalen aan een reserve heeft de paraglider de neiging om de piloot naar de zijkant onder de
reserve vandaan weg te trekken. Hierdoor ontstaat de schaarpositie wat de daalsnelheid verhoogd. Met een lage zinksnelheid
kan de paraglider niet veel lift naar de zijkant ontwikkelen waarmee de ongunstige schaarpositie wordt voorkomen. 

Echter, de daalsnelheid mag ook niet te laag worden. De kap wordt minder stabiel en dus gevoeliger voor turbulenties met
als gevolg pendelen en toch weer sneller dalen. In moderate thermiek bestaat de kans dat je gaat stijgen. En in wind zal je te
veel gaan afdrijven.  

Afhankelijk van de normen zijn voor reserveschermen twee verschillende daalsnelheden toegestaan. Volgens LTF is dit 6,8
m/s en volgens de strengere EN12491 slechts 5,5 m/s. Maar waar kunnen we deze snelheden eigenlijk mee vergelijken.

In deze tabel zie je wat deze getallen betekenen in snelheid en spronghoogte. Dat laatste is een stuk makkelijker te vertalen
naar de “werkelijkheid”. Je kan de snelheid dan vergelijken met een sprong die je van de aangegeven hoogte maakt.  

Minder belangrijke factoren, maar factoren die wel mee kunnen spelen in je overweging van reserve zijn nog:

4. Gewicht en volumen
Als gewicht voor jou een factor is kan je dit zeker meenemen in je overwegingen. Een lichtere reserve is duurder in
aanschaf dan een wat zwaardere.

Het volume is vooral belangrijk voor het inbouwen in je harnas. De reserve moet makkelijk passen en mag niet klem
komen te zitten. Er zijn reserves die kunstmatig een klein volume hebben. Deze passen dan eigenlijk al niet goed in de
binnencontainer wat je vooral zit na het opnieuw luchten en vouwen. 

5. Prijs
De prijs moet je eigenlijk als minst belangrijke factor zien. Bedenk voor jezelf dat een reserve 10 jaar meegaat, en als je
deze daarna nog laat keuren kan hij zelfs tot 12 jaar meegaan. Wanneer je de prijs over deze tijd verdeelt valt het toch mee
aan kosten, die je leven kunnen redden. Toch zijn er prijsverschillen te zien. Dit komt vooral door de factoren wanneer de
reserve op de markt is gebracht. Ondertussen zijn er al veel ontwikkelingen geweest in het verbeteren van de reserves.
Maar je vindt nog steeds oudere modellen op de markt. Ook deze modellen doen zeker hun werk, maar zijn zeker niet
meer de beste. Je betaalt in dit geval dus zeker minder voor de reserve, maar houd er wel rekening mee dat bovenstaande
genoemde punten ook afnemen. 

6. Is de aanbeveling “Blijf 20 % onder het maximale aanhanggewicht” wel terecht?
Lange tijd is er aangegeven dat het verstandig is om 20% onder het maximale aanhang gewicht van een reserve te
blijven. Maar met de ontwikkeling van schermen is de vraag ook ontstaan of dat nog steeds terecht is. Het antwoord op
deze vraag is wat uitgebreider dan alleen ja of nee. 

• Wanneer de reserve alleen goedgekeurd is volgende LTF-normering en een maximale daalsnelheid hebben van 6,8 m/s dan blijft het advies om daar 20% onder te blijven met je volledige gewicht. 
• Reserveschermen die zijn goedgekeurd volgens normering van EN-12491 hebben echter al een aanzienlijk lagere maximale
  daalsnelheid van slechts 5,5 m/s. Hier werd deze aanbeveling al afgedekt door de lagere maximale zinksnelheid; verdere
  aftrek is niet nodig.

De crossreserves van Independence zoals de Evo Cross, Ultracross en NG en NG-Light die wij verkopen liggen onder
deze strengere EN standaardwaarde van 5,5 m/s en hebben met de nieuwe ontwikkeling dus niet direct de noodzaak om
20% onder het maximale gewicht te blijven. 

Een hoop informatie en we snappen zeker ook, dat de keuze nog steeds lastig is, het is nou eenmaal een ding wat je liever nooit in je leven ziet ;-). Dus als je nog vragen hebt, stel ze gerust! Ben je nu opzoek naar een nieuwe reserve? Dan kunnen wij je zeker helpen met goed en eerlijk advies. Wij verkopen verschillende type nieuwe reserves. Ook hebben wij een wisselend aanbod van in de school gebruikte reserves die nooit zijn geworpen en in goede staat verkeren, voor een gunstigere prijs. 

Luchten, vouwen en inbouwen
Wij hebben de ruimte en expertise voor het luchten, vouwen en inbouwen van reserves zodat ze het meest optimaal zullen werken als het nodig is. Je kan hiervoor het hele jaar door een afspraak maken om dit te laten doen. Als je je reserve moet werpen dan wil je er natuurlijk zeker van zijn dat deze goed opent. Door fouten ontstaan bij het vouwen of inbouwen kan de opening niet goed verlopen. Hierin geldt ook hoe simpeler de opbouw van de reserve des te zekerder de opening. 

Tweedehands
Kijk uit met tweedehands reserves kopen via marktplaats! Het is belangrijk om te weten waar de reserve vandaan komt en wat er echt mee gebeurd is. Wanneer je hier geen zekerheid over hebt is er geen garantie voor de kwaliteit en daarmee de zekerheid van de reserve.  

Reservegooidag
Liever doe je het nooit, maar hoe mooi is het om dit dan toch in een veilige omgeving te ervaren. Wil je eens ervaren hoe het voelt om je reserve te trekken? Kom dan naar onze jaarlijkse reservegooidag. 

Op 22 mei was het, na wekenlang slecht weer, eindelijk mooi vliegweer in Zwitserland. Wallis zag er goed uit en daarom ben ik om half 10, met vele andere piloten, gestart vanaf de Riederalp in Wallis, Zwitserland.

De eerste thermiekbel is altijd even spannend. Werkt het al genoeg? Ben ik niet te vroeg gestart? Gelukkig werkte het direct en zat ik binnen 10 minuten 500 meter boven de start.

In het Goms werkte de thermiek zoals altijd ook heel erg goed. Meestal wordt er tot de Grimselpas gevlogen omdat zo rond 12 uur de “Grimselslang” actief wordt, een valwind die ontstaat door het “Alpine pumpen”.

Maar de condities zagen er zo goed uit dat ik besloot door te vliegen naar de Furka en daarna Andermatt. De passen werden op dat moment sneeuwvrij gemaakt, een mooi gezicht al die opspuitende sneeuw door de machines.

Mijn eerste punt van de driehoek in Andermatt gezet waarna ik terugvloog naar Riederalp.

Met de lichte oostenwind ging dit heel erg snel. Verder naar het westen het Rhône dal afgevlogen en slechts een paar keer hoeven te draaien. 

Bij thermiek licht in de remmen zodat je langer in de stijgende lucht vliegt en daartussen 50% met speed gevlogen. Richting het tweede punt van de driehoek in het westen had ik een gemiddelde van tegen de 30km/h.

Dit zou wel eens mijn eerste 200km driehoek kunnen worden dacht ik. Blijven focussen zodat dit zou gaan lukken.

Op de terugweg ontwikkelden sommige wolken zich tot een paar regenbuien die bovenin nog sneeuw waren.

Daarom ben ik uitgeweken naar de zuidkant van de vallei waar ik een uurtje heb gewacht om daarna weer terug te keren naar de noordkant van de vallei toen de zon daar weer goed scheen.

Met de oostenwind waren de thermiekbellen die uit de westflanken kwamen aan de lijzijde maar dit was gelukkig goed te managen. Telkens maximale hoogte gemaakt, het was inmiddels 18 uur en de dag begon langzaamaan op te raken.

Tegen 19 uur kwam ik vrij laag terug bij de Riederfurka die nog vol in de zon stond. Wat was dat een gaaf moment, de laatste thermiekbellen uitdraaien. Boterzachte thermiek. 

Ik kon mijn driehoek volledig sluiten. Met de ondergaande zon maakte ik een video en wat laatste foto’s. Een grote grijns op mijn gezicht. Wat een gave dag, wat een mooie herinnering!

Bekijk hier de vlucht op XContest.

Dit jaar hebben we een nieuwe mogelijkheden op de planning staan! Super leuk om nieuwe dingen te ervaren, ontdekken en aan je vliegervaringen toe te voegen natuurlijk.

Brevet 2 plus week
Heb jij net je brevet 2 behaald en zin om nieuwe avonturen aan te gaan dan kunnen we je zeker aanbevelen om mee te gaan met de Brevet 2 plus week. In deze week dagen we jou als zelfstandig piloot uit om te werken aan verschillende onderdelen. Maar dit wel allemaal onder de begeleiding van een ervaren instructeur. Want we begrijpen maar al te goed dat het ook nog wel spannend is. Zo zullen we je mee nemen naar andere start plekken, laten we je zelf inschattingen maken rondom het weer en begeleiden je daar in. Gaan aan de slag met het verbeteren en uitbreidden van de oefeningen die je beheerst en ga je meer zelfstandig keuzes maken. Leerzaam en super leuk!

Trip naar Noord Macedonië
Ook nieuw in het aanbod is een trip naar Noord Macedonië. Een nieuw land ontdekken waar tal van vliegmogelijkheden zijn. Noord Macedonië staat bekend om zijn eindeloze mogelijkheden van XC vliegen, maar is ook voor de piloot die daarmee net in aanraking komt ideaal om te leren, ervaren en te genieten. Ga jij mee op avontuur?

Het seizoen zit er inmiddels alweer bijna op. Tijd om te evalueren en om vooruit te kijken. Na een paar maanden vlieg pauze vanwege een rugblessure ben ik sinds maart dit jaar weer volop gaan vliegen. Al snel was het vertrouwen weer terug en heb ik veel mooie momenten kunnen beleven. Een aantal avonturen heb ik hieronder beschreven.

—

XC-record vanaf lage startplek Helgisberg

Op 19 april waren de voorspellingen super, zoals de locals zeggen: een hammertag. Helaas had ik die morgen nog een afspraak met een van mijn klanten die ik niet kon afzeggen. Omdat ik erna zo snel mogelijk de lucht in wilde pakte ik mijn spullen en liep in 20 minuten naar de startplek Helgisberg.

Deze startplek ligt op bijna 1000 meter hoogte, zo’n 200 meter boven het dorp Frutigen. Als de dalwind ‘aan staat’ en het in de onderste lagen ook labiel is kun je hier thermo dynamisch omhoog soaren. Een hele speciale belevenis om zo laag te kunnen starten en daarna een lange vlucht te maken.

In 30 minuten was ik op 2.800 meter en vloog ik daarna de standaard xc-route richting Diablerets. Terug dezelfde route waarna ik nog verder vloog over de Thunersee richting Hohgant. Met een laatste thermiek bel boven de Sigriswiler Rothorn maakte ik een laatste glijvlucht terug naar Frutigen waar ik de gevlogen vlakke driehoek in zijn geheel kon sluiten.

Vlucht: https://www.xcontest.org/switzerland/de/fluge/details:annejan/19.4.2022/09:49

—

In 2 dagen van Zwitserland naar Frankrijk en weer terug

Eind april waren er opnieuw een paar mooie dagen voorspeld. De ene dag wat meer oostenwind en de andere dag wat meer westenwind. Samen met 2 vrienden planden we een route naar Frankrijk. Het idee was om dan daar te overnachten en de volgende dag met de westenwind in de rug terug te vliegen.

Rond kwart over tien startten we op Riederalp in Wallis en vlogen we het Rhône dal af richting Martigny. Deze route kende ik al van eerdere vlucht in maart dit jaar. De lange oversteek richting Frankrijk was voor mij nieuw en best spannend. Het dal bij Martigny staat bekend om de harde dalwind. Een dalwind van 40-50 km/h is hier heel normaal. Je wilt hier dus niet uitzakken. Met genoeg hoogte stook ik op 3000m over en kwam ik ruim boven de 2000m weer aan.

Eenmaal in Frankrijk vlogen we voorbij de Mt Blanc boven Chamonix, een fantastisch uitzicht op zo’n enorme sneeuwberg. De vlucht eindigde in de buurt van Albertville waar we met de vriendengroep een hotelletje hebben geboekt.

Toevallig was Jaap Smit ook in die regio aan het vliegen en reed hij ons de volgende dag een alp op waar we gezamenlijk nog verder omhoog liepen naar een geschikte startplek. Het eerste stuk terug tot Passy ging eigenlijk erg goed maar toen we bij de eerste ridge van Le Brevent bij Chamonix aankwamen merkten we dat de westenwind erg sterk was. Na wat proberen in de verwaaide thermiek aan de loefzijde van de berg vloog ik met een ruime boog het dal van Chamonix in. Daar lukte me het weer om hoogte te maken.

Echter toen ik de wind waarden via de Burnair Map app controleerde zag ik dat op de pas naar Zwitserland het meer dan 50 km/h waaide. Vanwege de beperkte landingsmogelijkheden bij de pas wilde ik de oversteek niet riskeren en besloot ik te landen in Chamonix waarna ik de reis per OV heb voortgezet. Al met al was het een heel mooi avontuur om samen met vrienden te beleven.

Vlucht heen: https://www.xcontest.org/switzerland/de/fluge/details:annejan/28.4.2022/08:16

Vlucht terug: https://www.xcontest.org/switzerland/de/fluge/details:annejan/29.4.2022/09:27

—

187 KM FAI vanaf de Niesen

De beste vlieg maanden voor lange vluchten zijn mei t/m juli. Op 18 mei vloog ik voor mijzelf een persoonlijk record. In bijna 11 uur vloog ik een FAI driehoek van ruim 187km.

Al in het eerste baantje van 8 uur omhoog naar de Niesen ontstond er een mooie wolkenstraat boven de Niesenkette. Meteen na aankomst op de top maakte ik me klaar en ben ik om 8:52u de lucht in gegaan, nog nooit zo vroeg gestart voor een XC-vlucht.

Vanwege de voorspelde hoge wolkenbasis en het verloop van de heenvlucht besloot ik het Wallis in te vliegen. Bij Visp wilde ik vervolgens oversteken richting het zuiden maar de wind waarden bij de Visperterminen gaven oostenwind aan wat betekent dat je daar aan de lijzijde thermiek moet gaan vinden. Dus al eerder omgedraaid en via de Lötschenpass weer naar Berner Oberland gevlogen.

Bij Interlaken had ik nog een ‘baustelle’ maar uiteindelijk lukte het me om het derde punt van de driehoek nog te zetten richting Hohgant. Daar was de bise goed te merken en was ik een tijdje zo laag dat ik al aan het zoeken was naar een geschikte landingsplek. Na wat geschraap vloog ik laag het Justistal in waar ik bij de Niederhorn de laatste bruikbare thermiek vond. De laatste glijvlucht over de Thunersee terug naar de Niesen was een heel gaaf moment. 

Vlucht: https://www.xcontest.org/switzerland/de/fluge/details:annejan/18.5.2022/06:52

—

X-Swiss met de X-Alps Academy

Samen met een groep piloten van de X-Alps Academy vlogen en liepen we begin augustus vanaf het meest zuidelijke puntje van Zwitserland naar het meest noordelijke. Een avontuur van 4 dagen onder leiding van Chrigel Maurer en Stefan Zaugg.

De omstandigheden waren perfect om een hike & fly wedstrijd na te bootsen. Elke dag opnieuw moet je het doen met de condities die er op die plek zijn en daar het maximale uit zien te halen. 

We begonnen de eerste dag in Tessin en eindigden na 80km vliegen bij de San Bernardinopas in Graubünden. De tweede dag vloog het grootste gedeelte van de groep tot aan de Walensee in kanton Glarus. De piloten die eerder uitzakten zijn met het OV verder gereisd of probeerden nog een vlucht om weer bij de groep aan te sluiten. De derde dag vlogen we het vlakke land in. Met een basis van ruim 3000 meter was het frustrerend om in de regio Zürich telkens verder af te moeten spiralen vanwege de verschillende luchtruimen. Met de steeds sterker wordende westenwind en de lage werkhoogte zijn we uiteindelijk in de buurt van Frauenfeld geland waarna we de vierde dag te voet, en sommigen vanwege blessures met vervoer, verder zijn gegaan naar het meest noordelijke puntje. 

Het vliegen in een grotere groep geeft veel voordelen. Je hebt meer vertrouwen in onbekend gebied en ziet sneller wat een betere of minder goede lijn is om te vliegen. 

In het laatste nummer (nummer 3, oktober 2022) van het tijdschrift Lift vind je een uitgebreid verslag van dit project.

—

Na al deze avonturen werd het ook weer tijd om de vleugel te laten testen. Na de laatste check eind vorig jaar heb ik er al weer ruim 250 uur mee gevlogen. Op weg naar een wedstrijd in Italië ging ik langs bij het testcentrum waar Air Time alle vleugels laat testen. Leuk om eens van dichtbij te zien hoe het testen in zijn werk gaat. Van dit proces heb ik een korte video gemaakt: 

In de herfst en winter verblijf ik weer in Nederland en maak ik weer plannen voor volgend jaar. De combinatie van Hike & Fly met XC blijf ik het leukste vinden en dat zal daarom ook in 2023 een belangrijk onderdeel van het vliegen voor mij blijven.

Blij om te vertellen dat we weer kunnen genieten van mooie beelden, vluchten en verhalen van Anne Jan.

Na een rugblessure, die hem even aan de grond hield, is hij nu weer volop aan het vliegen. Wellicht heb je al wat voorbij zien komen op zijn social media, maar Anne Jan is weer heerlijk aan het rond fladderen in de bergen. Daar zijn wij natuurlijk heel erg blij mee. We hopen dat je snel weer op het niveau bent waar je graag wil zijn en dat er weer mooie prestaties in het verschiet liggen. Vind je het leuk om te volgen wat hij allemaal doet? Houd dan zijn zijn website en social media kanalen in de gaten