Repost Swing:
Was gibt es Schöneres als einen Abendflug bei Sonnenuntergang. Zusammen mit einigen Freunden von der X-Alps-Academy machten wir an einem schönen Sommertag im August auf zum Morgenberghorn im Berner Oberland, Schweiz.

Die anspruchsvolle Route führte uns auf 2.249 Meter Seehöhe. Unterwegs konnten wir die fantastische Aussicht auf den Thunersee genießen. Oben angekommen, sahen wir die schneebedeckten Gipfel des berühmten Trios: Eiger, Mönch und Jungfrau. Wir waren überwältigt vom Sonnenuntergang, der alle Gipfel in weiche Orangetöne färbte. Es wurde Zeit zu starten. Der Wind war perfekt, nicht zu stark und kam schön von vorne. Der steile Startplatz war eine Herausforderung, darum war auch Vorsicht geboten. Nach einer schönen Soaring-Session flogen wir zurück ins Tal, wo es schon dämmerte.
Zufällig war auch ein professioneller Fotograf auf dem Morgenberghorn, der dort übernachtete. Er hat bot uns an, ein paar schöne Bilder von unserem Abendflug zu machen. Und so können wir diese unvergessliche Hike & Fly-Tour nun mit euch teilen.

Fotos by Simon Glauser (Glausergraphy)
Pilot und Story by Anne Jan Roeleveld

Corona raakt ons allemaal, sommige zwaarder dan anderen. Airtime is zo ook geraakt.

Wat zeker is, is dat we dit vervellende virus alleen samen kunnen verslaan. Joris Derksen, hulpinstructeur bij Airtime, draagt zijn steentje bij door mee te lopen met Serieus Request van 3FM. Met het opgehaalde sponsorgeld zet het Rode Kruis de aanval in tegen Corona door Zorg Personeel internationaal te ondersteunen gedurende deze vervellende tijden.

Joris loopt vanaf 21 december in vier dagen van de Lange Jaap (vuurtoren) te Den Helder naar Scheveningen Pier. Tijdens deze dagen gaat hij terug naar de basis, wat inhoud dat de 125 kilometer volledig self-supporting gelopen word. Tussendoor slaapt hij niet thuis en maakt hij geen gebruik van accommodatie onderweg. Waar slaapt hij dan vraag je jezelf af? Hij slaapt in zijn tentje, en dat in hartje winter. Het eten voor 4 dagen neemt hij ook zelf mee en bereid het op zijn gaspitje. Alles gaat mee in zijn rugtas. Het wordt pittig, vooral als het weer tegenzit, maar een mooie tocht wordt het zeker. Als je ook een steentje wil bijdragen zet dan ook een Serieus Request actie op en laat je sponsoren. Als je denkt zoiets ga ik echt niet doen, laat Joris maar lekker in de regen lopen; sponsor hem dan!

Het ontvangen geld gaat rechtstreeks naar het Rode Kruis. Hopelijk verslaan we zo dit Virus sneller en zitten we volgend vliegseizoen niet met mondkapjes in de busjes naar boven. Voor meer informatie kijk hier

Voor de rest houd je STERK en alvast fijne feestdagen toegewenst.
Ook leuk om te weten is dat Joris donderdag 19 november live te horen was op de Radio bij Frank en Eva van 3FM.

Op dit moment werken we aan de inrichting van onze nieuwe basis. Wij gaan verhuizen naar Haarlem! We hebben daar een mooie plek gevonden om Air Time verder uit te bouwen. In Ravenswaaij barstte we inmiddels uit onze voegen. De ruimte waar we naar toe gaan is wat groter, zo kunnen we leuke workshops organiseren en hebben we alle ruimte om jullie de keuze van al het materiaal te laten zien.

Opening

Wij openen onze nieuwe stek op zaterdag 18 januari vanaf 15.00 uur. Onder het genot van een hapje en drankje weiden we de stek in en proosten we op het nieuwe jaar. Uiteraard zouden we dat graag met een goed gezelschap doen. Dus kom je ook? Stuur dan even een mailtje naar mail@airtime.nl.

Nieuwe adres en contact gegevens
Vanaf 1 januari is ons nieuwe adres
A. Hofmanweg 5 A
2031 BH Haarlem

Telefoon Air Time 06 – 13 555 887 (Het vaste nummer en het nummer van Barry komen te vervallen)
E-mail: mail@airtime.nl

Afgelopen 12 jaar ben ik met heel veel plezier mede-eigenaar geweest bij Air Time Paragliding Sport. Daar heb ik je leren kennen en hopelijk een mooie vliegervaring mee kunnen geven samen met een heel fijn team. Omdat ik als eigenaar stop bij Air Time zou ik graag nog een keer met jullie een borrel willen drinken om alle mooie momenten nog eens op te halen.

Deze borrel is op het strand bij Club Nautique te Zandvoort op 21 september.

Ik kijk er naar uit om jullie daar allemaal weer te zien en tevens zullen we dan ook weer zoals altijd de nieuwe agenda voor aankomend jaar presenteren. Ondanks dat ik stop als eigenaar zal ik in ieder geval aankomend jaar nog wel een paar weekjes hier en daar draaien. Dus nog geen definitief afscheid qua lesgeven maar hopelijk een tot ziens! :-)

Aanmelden

Om ons alvast een beetje op de mogelijke drukte te kunnen voorbereiden, vragen we je om je aan te melden. Aanmelden kan via deze link.

Programma

19:30 Begin borrel
20:00 Welkomstwoord
20:30 Fijne verhalen en spelletjes gedurende de avond
24:00 Einde borrel

Drank
Laat bij binnenkomst even weten dat je er bent, dan krijg je de eerste 2 drankjes van ons! Uiteraard kan je hierna bij de bar gewoon nog drankjes bestellen.

Eten
Als je voor de borrel nog wat wil eten kan dat natuurlijk. Club Nautique heeft namelijk een hele goede keuken! Reserveer dan wel ruim van tevoren via: https://www.clubnautique.nl/reserveren/

Adres
Boulevard Barnaart 23
2041 KB Zandvoort


Als het goed weer is voor groundhandeling of soaren kan je natuurlijk nog wat met een scherm spelen die dag. We maken er een feestje van!

Hopelijk tot dan!

Groeten,

Namens het hele Air Time-Team

Lichtelijk gefrustreerd staan we ruim een halfuur in de file voor de grens met Slovenië, na twee weken door Kroatië en Bosnië te zijn getrokken. 

Verwachtingsvol is mijn blik gericht naar de horizon. Sinds mijn 16ejaar kom ik in de Alpen en altijd nog is de eerste aanblik van de Alpen een moment waar ik naar verlang, binnen een paar uur zal het weer zover zijn… 

Of het nu is om te klimmen/wandelen/fietsen of skiën, de Alpen zijn voor mij de mooiste plek in de wereld om deze hobby’s te kunnen beoefenen.

Sinds ik een kleine 10 jaar geleden bij Ayke en Barry een degelijk traject tot zelfstandig paragliding piloot heb doorlopen, is Paragliden de laatste jaren mijn hoofddoel geworden om de Alpen zeer geregeld te bezoeken.

De laatste week van onze vakantie hebben we o.b.v. de gunstige weersvoorspelling besloten om kamperend door te brengen op het Fliegercamp in Greifenburg, ook een fantastische locatie voor onze dochters met de Badesee om de hoek en tal van activiteiten in de omgeving voorhanden! 

Aangekomen op het Fliegercamp vinden we een mooie kampeerplek onder een eikenboom (gelukkig zonder de beruchte eikenprocessierups die bij ons in Brabant en elders mensen tot wanhoop drijft). In de middag hebben we zodoende schaduw met de hoge verwachte temperaturen van boven de 35 graden(!) geen overbodige luxe is.

Omdat ik al 5 jaar vlieg aan mijn basisintermediate, een Skywalk Tequila 4, ben ik gaan denken aan vervanging en na pakweg 10 jaar zelfstandig vliegen is het denk ik verantwoord om de stap naar een ‘hoge B’ te maken. 

O.b.v. het nodige huiswerk en vergelijken op papier heb ik inmiddels een shortlist gemaakt van 3 schermen waar ik nader mee kennis wil maken.

Mijn huidige Tequila is een levendig scherm waar ik altijd met veel plezier aan gevlogen heb, door zijn karakter is actief vliegen in turbulente omstandigheden wel gevraagd ondanks de classificatie. Gezien het feit dat ik graag af en toe ook overlandjes tot een 100 km doe (en in de toekomst hopelijk verder…), heb ik dit scherm door de jaren heen door en door leren kennen. 

Mijn Tequila als referentie nemend, heb ik een duidelijk beeld wat ik waardeer aan dit scherm en ook de wat mindere eigenschappen. Uiteraard wil ik bij een nieuw scherm de mindere eigenschappen verbeterd zien worden. Concreet zijn de in mijn ogen wat mindere eigenschappen: 
– soms wat ‘te’ actief moeten vliegen in lastige omstandigheden
– windpenetratie is voor verbetering vatbaar
– bellen zijn zodoende vanaf de lijzijde soms wat lastiger te betreden
– speed trapt relatief zwaar
– 5 jaar is al ouder, glijgetal is dan ook wat gedateerd
– oren willen soms wel eens wat slaan bij het trekken

Aan de positieve kant van het spectrum:
+ levendige handeling/positief dynamisch
+ zeer makkelijk te landen met minimale vliegsnelheid (jetflaps)
+ in alle jaren nooit één problematische inklapper gehad
+ startvoorbereidingen zeer eenvoudig door volledig ommantelde lijnen
+ thermiekt als een malle!

Op mijn shortlist voor een nieuw scherm staat ook de Nyos RS. Als technisch onderlegd persoon, ben ik altijd geïnteresseerd in nieuwe technologieën en het RAST systeem heeft vanaf het begin al mijn belangstelling gewekt. Vooral ook omdat het een directe relatie zou hebben met de potentiële vliegveiligheid in geval van inklappers, maar ook bij starts waar de wind een deuntje blaast. Als vader van twee dochters is dit op voorhand al een dikke ‘+’ voor mij.

Mensen die mij kennen weten echter ook dat ik een licht kritisch karakter heb en sceptisch sta tegenover (te)veel marketing. Er is maar één manier om erachter te komen of de Nyos RS een kandidaat is als mijn toekomstige scherm, uiteraard zelf vliegen.

Als relatief ‘vlieggewicht’ van 72 kilo/startgewicht 92 kilo bij 1.87 val ik mooi aan de bovengrens van de Nyos RS maat S. Na mijn interesse bij Ayke kenbaar te hebben gemaakt, tovert hij een gloednieuwe Nyos RS maatje S tevoorschijn die ik vrijblijvend een aantal dagen mag testen. 

Niet zomaar een glijvluchtje dus, nee gewoon uitgebreid de mogelijkheid bieden om vrijblijvend kennis te maken met de Nyos RS, dat weet ik bijzonder te waarderen! Het weer is deze dagen uitstekend met hoge temperaturen in het dal, prima thermische omstandigheden door een Noord(west)stroming hogerop waardoor de koelere lucht op hoogte zorgt voor een wolkenbasis in Greifenburg van rond de 3000 meter.

De aanloop van piloten op de reguliere startplaats Thermiktreff (de ‘1100’) maar geregeld ook op de ‘1300’ is op dergelijke dagen in het hoogseizoen groot. Dat is nu ook het geval, waardoor ik besluit om samen met vrouw en kinderen de rust van de bergen op te zoeken en met pakzak de Nassfeldriegel op te lopen voor een bescheiden ‘Hike’ en hopelijk langere ‘Fly’. Extra voordeel is ook dat ik zo eerder goed in de thermiek zit, zonder het massale gekrabbel in de huisbel van de Emberger. Na een uur zijn we boven en kan ik me in alle rust gereed maken voor de eerste start aan de Nyos RS. Droog thermohemd aan, broodje eten, blaas legen en zien hoe de eerste piloten van de Emberger af aarzelend nog onder mijn fraaie startplaats langzaam in de zwakke thermiek aan hoogte winnen.

Een eer dat ik als eerste een gloednieuw scherm mag uitpakken, zo strak en netjes opgevouwen als ware het origami. Wat me opvalt is allereerst het doek, dat lijkt wat meer te glanzen dan wat ik gewend bent (nieuw type doek begrijp ik uit Japan) en verder ook de nitinol staafjes in de neus die de instroomopeningen mooi open houden en het geheel heeft dan ook een hoogwaardigere uitstraling i.p.v. het goedkope plastic grasmaaierdraad van andere fabrikanten.

De stamlijnen zijn netjes ommanteld enkel bovenin en de gehele stabilo’s zijn onommanteld. Het lijnen sorteren is een fluitje van een cent en het valt me mee dat ook de niet ommantelde lijnen goed te sorteren zijn. Het enige waar ik zo de eerste keer even aan moet wennen zijn de risers, deze zijn wat minder stijf dan wat ik gewend ben maar verdraaien is geen issue, als je op blijft letten tenminste.

Klaar voor de start, de eerste collegae piloten komende vanaf de Emberger gaan inmiddels overland met pakweg 2600m hoogte in Westelijke richting, tijd om te vertrekken… 

De wind is zeer zwak, rustig voorwaarts starten is het devies. Het scherm komt netjes omhoog na mijn input aan beide A’s. Het valt op dat dit wat zacht aanvoelt, omdat het achterste deel van het scherm zich door de RAST wand wat later vult. Ongetwijfeld een groot voordeel bij hardere wind omdat dan de krachten beheersbaarder blijven vanwege het kleinere contactoppervlak waar de wind echt vat op heeft. Een aantal stappen en ik ben los op zoek naar de eerste thermiek van de dag. Seconden later heb ik deze al gevonden en mijn eerste cirkels in de thermiek zijn een feit, zwaaiend naar mijn meiden onder me, die steeds kleiner lijken te worden.

Uiteraard is dit op details anders dan aan mijn huidige scherm, de eerste indruk is dat de Nyos wat onverstoorbaarder/stabieler is eenmaal in de thermiek met iets hogere remdruk dan wat ik gewend ben. Bij het binnenkomen van de thermiek zoekt het scherm door een subtiel gieren als het ware zelf de beste lift.  

Later leer ik ook dat ik mijn vliegstijl wat moet aanpassen en het scherm geregeld iets meer de vrije hand moet geven met beheersbaar ingrijpen als de omstandigheden erom vragen. Wellicht mede een gevolg van RAST wat af en toe ook de kans moet krijgen om te ademen.

Boven de ruim 2700 meter met briljant zicht op de Gross Glockner en verderop de Gross Venediger, besluit ik om Westelijk richting de Knoten te vertrekken en daar hoogte te pakken voor de oversteek richting de Scharnik.

Ik trap halfspeed voor de eerste keer en concludeer dat dit mooi lichtvoetig gaat met een zeer nette sinkrate, dat is een plus t.o.v. wat ik gewend ben!

Ook de C-bridge steering lijkt prima te werken voor de kleine correcties bij dergelijke oversteken. Lichte rolbewegingen geven aan wat de lucht om me heen doet en deze zijn behoorlijk via de C-bridge te controleren. Aangekomen bij de Scharnik sta ik voor de keuze om verder richting Westen te gaan of retour. Na enige aarzeling besluit ik om te draaien, ook omdat er richting het Westen wat meer wolken aan het ontstaan zijn en het Oosten stukken minder bewolkt blijft vooralsnog.

Met lichte wind in de rug tik ik met halfspeed ruim de 50 km per uur aan en ben zo binnen een mum van tijd weer boven de Emberger. Zo na de eerste uurtjes vliegen moet ik zeggen dat, ondanks de toch wat turbulente omstandigheden door de Noordwind, ik niet heel erg bezorgd geweest ben en ik niet het idee heb een halve schermklasse hoger te vliegen. 

Met rugwind en de goede bellen boven de Gaugen en Stagor vlieg ik tot aan de Radlberger Alm om vervolgens de oversteek richting de Weissensee te maken. Inmiddels moet ik wel de dreigende overontwikkeling in het Westen goed in het oog houden. In de buurt van de Weissensee tref ik een mooie dalwind convergence aan waarin ik super rustig met +2m/s honderen meters hoogte kan pakken. Opmerkelijk genoeg komt de wind hier vanuit het zuiden zodat ik een beetje gevangen lijk te zitten en niet de gedroomde overvlucht van de Reisskofel kan maken doordat ik heel veel sink bij de graten ervaar, overigens zonder al teveel last te hebben van turbulentie, het scherm houdt zich voorbeeldig.

De zuidwind op lager niveau heeft hier ook voordelen want voor de landing besluit ik nog om terug te vliegen richting de Gaugen, hier kom ik relatief laag ter hoogte van de Wiesflecker aan, maar soarend en al heel snel thermische aansluiting vindend zit ik in een mum van tijd weer op ruim 2800 meter! 

In al deze omstandigheden krijg ik goede niet te nerveuze feedback van het scherm en heb geen enkele inklapper hoeven ervaren.

De lucht is inmiddels in het Westen zodanig overontwikkeld dat ik besluit om bescheiden afspiralend de landing op te zoeken. Bij deze manoeuvre is de Nyos RS voorbeeldig te doseren en uit te leiden. Ook oren trekken manifesteert zich als een voorbeeldige en stabiele afdaaltechniek al mag de sinkrate altijd wat groter, zeker omdat het inmiddels overal wel omhoog lijkt te gaan!

Netjes het circuit vliegende kom ik binnen voor de landing waarbij ik ‘de stip’ op een metertje mis na een vlucht van ruim 4 uur. Ik had me al ingesteld op het betere glijgetal zullen we maar zeggen.

Vanwege het feit dat er bijna geen wind heerst moet ik een paar stappen zetten, maar de landing zelf is verder prima en het scherm flared mooi uit.

Punten die me positief opvallen tijdens het vliegen:
+ RAST ik geloof inmiddels absoluut in de meerwaarde van dit systeem als het gaat om de veiligheid, het scherm voelt stabiel aan, ook in turbulentie
+ glijgetal in ieder geval tot halfspeed is uitstekend
+ tegen de wind in staat dit scherm meer zijn mannetje dan wat ik gewend ben
+ speed is lichtvoetig te bedienen (i.c.m. Ozone Forza coconharnas)
+ dochters vinden het ook een mooi scherm 

Als ik nadelen zou moeten noemen, moet ik goed nadenken; misschien doet de stabiliteit een heel klein beetje af aan het aanvoelen van de details waardoor het thermieken iets minder efficiënt lijkt. Echter denk ik dat dit door aanpassing van mijn vliegstijl (het scherm nog wat minder op de rem vliegen en meer laten lopen) al behoorlijk te ondervangen is. 

Verder vergen de risers voor mij wat gewenning op de grond omdat ze iets eerder de neiging hebben tot verdraaien dan wat ik gewend ben ook door de zware stuurlussen. Bij zwakwind landingen lijkt de iets hogere stall snelheid nog even iets waar ik aan moet wennen. Al met al zeker geen showstoppers!

De andere dag sta ik (te) lang in dubio waar ik ga vliegen, maar kijkend naar Alptherm lijkt Sud-Tirol the place to be! Na ruim 120 km sturen achter te trage medeweggebruikers sta ik te laat startklaar op Speikboden, Sand in Taufers. 

Ten Zuiden de Dolomieten, ten Noorden de Zillertaler hoofdkam, er zijn slechtere plekken om te vliegen! Wel is dit een hardcore vlieggebied met alles erop en eraan een goede omgeving om de Nyos RS nogmaals aan de tand te voelen.

Ik start dus veel te laat rond de klok van kwart voor één en draai omhoog in een turbulente Noordwind verzette leibel die onderin wel een beetje vies te noemen is. Meer dan een ritselend oortje en het nodige goed getimede handwerk komt er gelukkig niet aan te pas. Bovenin is het allemaal stukken rustiger en vanaf ruim 3200 meter steek ik over richting het Pustertal waar ik snel richting Vipiteno aan de voet van de Brenner kan vliegen. 

Eerder genoemde bevindingen m.b.t. het vlieggedrag van de Nyos RS zie ik alleen maar bevestigd en ik voel me steeds vertrouwder met het scherm. Ik betrap me er zelfs op dat ik moet concluderen dat er zich een duidelijke keuze voor de toekomst begint af te tekenen…

Terugkomend vanaf Vipiteno heb ik nog een paar lastigere leibellen van onderuit te bedwingen, ook dat gaat zonder problemen met beheerst actief vliegen. Tijd voor een laatste test; het echte hooggebergte! Ik traverseer hoog boven Sand in Taufers naar de Wasserfallspitze en zie aan de horizon het Staller Sattel, de grens tussen Sud en Ost Tirol. De weg ernaar toe is er één deels over bergen tot ruim 3400 meter, een indrukwekkend landschap! Hoog boven het Antholzer dal op ruim 4100 meter maximaal kan ik, hoofdzakelijk al delfinerend, snel vooruit richting het Staller Sattel. De terugweg kost iets meer moeite omdat het inmiddels bewolkt is in het Antholzer dal. Zuinig de zwakke bellen uitmelkend probeer ik in dit extreme terrein boven de graten te blijven wat gelukkig lukt.

Inmiddels is het kwart voor 6 en de zon breekt weer door op de plaats waar ik nu vlieg, graag verleng ik mijn vlucht nog een stukje en daarom zet ik koers naar de Grosser Moosstock. 

Daar aangekomen merk ik dat de lucht giftiger aan het worden is, het heeft er alle schijn van dat er een Nordföhnige stroming over de Zillertaler hoofdkam komt en het is werken in deze forse turbulentie.

Ik besluit dat dit niet aangenaam meer is en naar de landing te koersen voordat het nog heftiger zou kunnen worden en het scherm en vooral ikzelf aan mijn grenzen kom. 

De landing ligt buiten het dorp in een breed komvormig dal waar 5 valleien op uitkomen en in deze situatie lijkt de zuidelijke dalwind te botsen en te mixen met de föhnige wind die vanuit het Noorden over de hoofdkam komt, onplezierige vliegomstandigheden. Zonder inklappers kan ik uiteindelijk veilig landen, het is inmiddels 18:30. Op de teller staat een vlakke driehoek van 110 km.

Andere piloten melden overigens ook de handen vol gehad te hebben, maar gelukkig is iedereen heelhuids geland, ik bel met het thuisfront om te melden dat ik weer op de grond sta.

Met lege maag maar voldaan en met de Spotify op standje 10 in de auto rij ik terug naar Greifenburg waar ik in het donker aankom op het Fliegercamp.

Inmiddels begrijp ik dat Ayke al heeft geïnformeerd bij Martine waar ik toch blijf. Ik bezoek hem met de melding dat de Nyos RS me overtuigd heeft en een 10 uur vliegen in 2 dagen onder soms pittige omstandigheden mij hebben doen besluiten dat voor mij RAST geen marketingkreet meer is, maar ook daadwerkelijk vertrouwenwekkende inhoud heeft gekregen.

Aangezien de andere schermen op mijn shortlist deze bonus niet hebben, ben ik ervan overtuigd dat ik met de Nyos RS het juiste scherm gevonden heb.

De bestelling van de Nyos RS is inmiddels geplaatst en ik hoop in Augustus/September met mijn eigen scherm nog te gaan vliegen in de Alpen!

Kris Versluis

In 2006 leerden Barry en Ayke elkaar kennen. Joop Bernard (oprichter van Air Time) zocht een opvolger en via een advertentie in het blad B-lijn (nu Lift) kwam Barry in beeld. De klik was er gelijk, Joop kon het overdragen en Ayke en Barry konden verder met Air Time. 

In deze tijd had Air Time al een leuke groep deelnemers en een mooi team. Met volle energie zijn Ayke en Barry aan de slag gegaan en hebben Air Time uitgebouwd tot wat het nu is. Meer plaats voor deelnemers, meer verschillende cursussen en specials, een groter team en leuke locaties in de Alpen. 

In deze 13 jaar hebben ze ook samen voor uitdagingen gestaan. Het overnemen van Air Time betekende dat zij een mooi bedrijf voort wilden zetten, maar ook verder opbouwen. De financiële crisis werd ook wel gevoeld. Daar kwam de uitdaging wat betreft de erkenning van de Nederlandse brevetten nog eens bij. Dit leidde ertoe dat het noodzakelijk werd om de Duitse en Oostenrijkse instructeurspapieren te halen. Wat eerst een uitdaging was, is nu een van onze grote voordelen! In 2016 hebben we het Duitse en het Oostenrijkse instructeursbrevet behaald en daarom kunnen we nu zonder problemen lesgeven in Oostenrijk. 

In de afgelopen jaren is ons team uitgegroeid naar ca. 30 (hulp) instructeurs. Mario is binnenkort ook Nederlandse instructeur en Wycher heeft onlangs ook zijn Oostenrijkse en Duitse instructeurspapieren gehaald. Het professionele team wat we in de loop der jaren hebben opgebouwd heeft ertoe geleid dat Air Time misschien wel de meest professionele en veilige school van Nederland is geworden.

Barry doet een stapje terug
Na jaren vele weken van huis werd het tijd om hierin te minderen en meer tijd te creëren voor het gezin. Er loopt ondertussen een kleine toekomstige paraglide-instructeur rond in huize Zeldenrust die het ook wel leuk vindt om zijn vader regelmatig te zien. Ook Sophie maakt stappen die meer tijd en ruimte van Barry vragen.

Toekomst
Air Time blijft Air Time; dat willen we graag zo houden. Ayke zal vanaf volgend jaar samen met Danielle verder gaan met Air Time. Barry blijft ook nog een groot aantal weken lesgeven in Oostenrijk. En met Wycher en Daniel als Oostenrijkse en Duitse instructeurs en de rest van ons team kunnen we verder bouwen aan al dat moois wat er al is. 
Wij kijken er naar uit om samen met jullie allemaal nog heel veel mooie vliegweken te beleven.

Allereerst zal ik mij even voorstellen: De naam is Joop Westdijk en ik beoefen de paraglidingsport sinds 2001 met heel veel plezier. Ik vlieg aan de Nyos RS L (95-120 kg.) en mijn “vliegklaar” gewicht is 110-115 kg. Mijn voorkeur gaat uit naar de bergen maar het lieren in ons vlakke land heeft ook absoluut zijn bekoring.

In de loop der jaren heb ik diverse schermen gevlogen van A t/m D maar de laatste jaren vlieg ik hoogstens nog B-schermen. Ik koop voor de bergen en het lieren altijd een nieuw scherm en vlieg er maximaal vier jaar mee, dat is meestal voor de tweede keuring.


Dat het de Swing Nyos RS is geworden was eigenlijk nog niet zo’n eenvoudige keuze; in het B-segment zijn veel schermen te koop die haast niet voor elkaar onder doen wat prestaties betreft. Na een aantal proefvluchten aan een aantal andere schermen was ik er nog niet uit.
Op diverse fora werd heel positief gesproken over het RAST-systeem van Swing en het nieuwe B-scherm van Swing de Nyos RS was er ook mee uitgerust. Voor mij een reden om dit scherm ook mee te nemen in mijn beslissing.

Air Time was zo overtuigd van de nieuwe Swing Nyos RS dat ik een nieuw scherm een tijdje mocht vliegen en weer mocht inleveren als ik niet tevreden was.
Begin april kreeg ik het scherm thuisgestuurd en bij het uitpakken valt gelijk de hoge kwaliteit op. De risers zijn heel mooi afgewerkt en het doek voelt iets anders, dat schijnt nieuw te zijn.


18 April 2018 was het dan zover, de eerste vlucht aan de lier. Uitleggen van het scherm is simpel, een paar rukjes aan de A-lijnen waardoor het scherm zich een beetje vult en de openingen mooi open blijven staan. Lijnen laten zich goed sorteren waarbij je wel even op moet letten dat de C-bridge dezelfde kleur heeft als de A-riser.

Het groundhandelen is een genot, het scherm doet precies wat je wil en reageert heel goed op korte input. Opzetten bij weinig wind gaat een beetje vertraagd maar dat komt hoogstwaarschijnlijk door het RAST-systeem.
Het oplieren gaat probleemloos, stijgen is in orde en het scherm reageert goed op stuurcorrecties. De thermiek was nog niet volop aanwezig maar de
Swing Nyos RS gaf prima de beweging in de lucht aan waardoor ik zo’n twee uur heb kunnen ronddobberen.

Vanaf het moment dat ik afkoppelde, voelde het scherm goed aan en deed precies wat ik wilde. De kleine spaarzame belletjes lieten zich goed centreren. Snelle bochten gingen gemakkelijk en iets te snel de eerste keer voor mijn gevoel. Dit was even wennen vergeleken met mijn vorige scherm.
Het scherm glijdt goed en blijft mooi op hoogte waarbij tegen de wind in het glijgetal wel een stuk minder wordt. Had voor mij wel iets beter gemogen maar moet ik misschien nog bijschaven, het scherm is nog nieuw voor mij. Speedsysteem is tot aan de balletjes gemakkelijk in te trappen en vol te houden. Dit zal ook de meest gebruikte stand zijn. Daarboven vergt het meer kracht en ook niet zo gemakkelijk meer te variëren. De landing is ook eenvoudig waarbij ik het gevoel heb dat de snelheid er duidelijk uitgeremd moet worden.
Na nog een aantal liervluchten waarbij ik wat inklappers heb getrokken, grote en kleine oren enzovoort was ik al bijna overtuigd van de Swing Nyos RS.

In mei 2018 naar de Alpen. Hier ging ik dan eens uitgebreid “proefvliegen”. Starten met de Swing Nyos RS vanaf de helling gaat probleemloos, zowel voor- als achterwaarts. Bij het voorwaarts starten moet je rustig opzetten maar je voelt gelijk als het scherm zich gevuld heeft en wil vliegen.
Bij het achterwaarts opzetten is het scherm goed te controleren en gedraagt zich voorbeeldig, bij hardere wind reageert het scherm beter op kleine stevige input.


Bij het zoeken naar thermiek heb ik een aantal malen het scherm laten gaan en dat voldeed prima, meestal “vond” het scherm wel wat. Het centreren gaat prima en het scherm heeft geen voorkeur voor een speciale techniek. Ik heb veel met gewicht-sturen gespeeld en correcties met buiten- of binnenrem neemt het scherm probleemloos over. Bij stevige thermiek vraagt de Swing Nyos RS meer stuurkunst maar als je eenmaal de bel hebt gecentreerd gaat het spelenderwijs waarbij de input kort en stevig moet zijn.


Het vliegen met speed is m.b.v. de C-bridle goed vol te houden. Ik leg mijn vier vingers er op en stuur met de pink, met de wijsvinger ga ik het pendelen tegen. Het sturen met de pink moet je kort en stevig doen waarbij het scherm onmiddellijk reageert.
Ik heb ook wat inklappers getrokken en deze gingen er zeer snel weer uit zonder noemenswaardige koerswijziging.

Oren met speed geven voldoende zink waarbij ik wel merkte dat bij veel wind en grote oren met speed het scherm zijn eigen koers wil bepalen. Moest erg veel gewicht in de strijd gooien.
Inmiddels ook een paar heftige inklappers gehad die goed aankwamen maar heel beheerst te herstellen waren. Het blijft wel een hoge B-er natuurlijk.
Tijdens het vliegen merk je niet veel van het RAST-systeem of het zou moeten zijn dat het rustige vliegen daar het gevolg van is. Ik hoor achteraf nog wel eens dat het zo turbulent was maar daar had ik niet zoveel van gemerkt.

Ik heb er in 2018 veel plezier aan beleefd en de Swing Nyos RS heeft inmiddels na 85 uur ongeveer 1500 km. op de teller. De langste vlucht in de bergen was 135 km. en 85 km. vlakland.
Misschien overbodig te melden, maar ik heb het scherm niet meer ingeleverd.

Om onze bijzondere foto’s en een inzicht te geven achter de schermen bij Air Time zijn wij zins een aantal weken begonnen met Instagram. Vind je het leuk om ons in de gaten te houden via dit media dan zijn we te vinden onder het account: airtime_paragliding
Dus laat je inspireren door de avonturen van onze cursisten en team!

Een verzwikte enkel en twee vingers uit de kom. Dat is het totaaloverzicht van de letsels in 2017. Afgelopen jaar zijn er tijdens onze cursussen, trainingen en specials vele mooie en leerzame vluchten gemaakt. Bij de uitvoering van al deze vluchten zijn er bijna geen letsels ontstaan. In Nederland zijn wij één van de grootste scholen en dat we dan het jaar op deze manier kunnen afsluiten, maakt ons trots en blij.

Sinds een paar jaar werken we met een Veiligheids Management Systeem. Een onderdeel daarvan is het documenteren van onveilige situaties via een voorvalmeldingsformulier. Misschien heb je zelf ook al eens zo’n formulier ingevuld. Ieder jaar hebben we ongeveer 30 tot 40 voorvalmeldingen. Dat aantal is veruit het hoogste van de scholen in Nederland. Dit zegt niet dat er bij ons zoveel meer voorvallen zijn, maar wel dat wij kritisch naar onszelf durven te kijken.
Al deze meldingen zijn onlangs geëvalueerd binnen Air Time. Met de uitkomsten hiervan zullen we onze procedures verder verbeteren. Want ieder letsel of bijna-ongeval is er één teveel!

Naast de inspanning van ons team zijn deelnemers ook zelf verantwoordelijk voor veiligheid en het voorkomen van letsel. Was jij deelnemer dit jaar bij ons, dan heb jij ook een goede bijdrage geleverd aan deze mooie prestatie. Hiervoor onze dank!

Afgelopen jaren zijn wij, Barry en Ayke bezig geweest met de voorbereiding voor het behalen van de Duitse instructeurspapieren. Het begon met het halen van de lokale brevetten. Dat is op wat taalproblemen na natuurlijk niet zo moeilijk voor ons. Daarna kwam de theoretische en praktische toelatingstoets om mee te gaan doen aan de opleiding tot hulpinstructeur. Een examen over de bekende vakken als vliegpraktijk, meteo, aerodynamica, etc. In de praktische toelating moesten we laten zien dat wij goed konden starten en landen, en een aantal oefeningen in de lucht doen.

Vorig jaar zijn wij twee weken bij de DHV in opleiding geweest. Een week in Duitsland voor de theorie en een week in Italië voor de praktijk. Twee leuke en intensieve weken met een vaardig team voor de opleiding. Zoals bijvoorbeeld Simon Winkler die kort geleden nog in Nederland was voor een lezing. We hebben daar onze vaardigheden kunnen tonen en we zijn daar weer op scherp gezet. De uitwisseling van informatie leverde de Duitsers ook veel op. In Nederland zijn we bijvoorbeeld in de opleiding tot instructeur over het onderwerp didactiek en methodiek veel verder. Ook werken we in Nederland met een portfolio om je vaardigheden te bewijzen. De DHV heeft voor bijna ieder onderdeel een duidelijk manier van leren die je dient te volgen. Deze wordt regelmatig bijgesteld omdat het materiaal en de kennis veranderd. Iets stug maar er is wel een duidelijke lijn in de opleidingen.

In maart konden we op voor het vervolg tot instructeur. Een week naar Duitsland voor verdieping van de theorie en toetsing. Hier hebben we ons in de winter op voorbereid.

De week eindigde met een spannende toetsing voor een commissie. Daar werden we mondeling getoetst op de theoretische kennis. Antwoorden moest op de manier zoals we dat in het bijzijn van deelnemers zouden doen. Om Duits instructeur te kunnen worden moet je veel kennis hebben van de meteorologie, aerodynamica, materialen, vliegpraktijk, regels, navigatie en luchtrecht. Omdat het brevet ook in Oostenrijk geldig is kennen we nu ook het Oostenrijkse luchtrecht van onder tot boven.

Aan de hand van een film die je zelf over jezelf moet maken moesten we onze eigen manier van vliegen tonen. Op deze film toonden wij verschillende starts, B-stall, inklapper en een 8 binnen 22 seconden. Al deze oefeningen op de manier volgens DHV Lehrmeinung. Deze filmpjes werden in de toetsing beoordeeld.

Na een intensieve tijd zijn wij dan nu geslaagd voor de opleiding tot Duits instructeur bij de DHV en daar zijn we trots op.