Ik hang weer in de lucht! Dat is lang geleden. Ik neem deel aan de Red Bull Eléments, een wedstrijd in Frankrijk in het plaatsje Talloires aan het meer van Annecy. Het betreft een wedstrijd met 4 disciplines. Allereerst 13,5 km roeien (en 1 km over land rennen met de boot op je nek), 11 km trailrunning (waarvan meer dan 1900 meter bergopwaarts), 25 km mountainbiken (met 1700 hoogtemeters) en minimaal een uur paragliden (met 3 landingen en 3 aaneengesloten races). Dat is de Red Bull Eléments.
Een goede vriend en topatleet Meindert van den Heuvel had mij hiervoor benaderd en zou het roeien in een 9 meter lange skiff voor zijn rekening nemen. Erben Wennemars had al toegezegd de berg op te willen rennen en ex-wereldkampioen mountainbiken Bart Brentjens zou op de MTB de Fransen het snot voor de ogen fietsen in deze loodzware Franse estafette op 15 september 2012.
Na een teammeeting met Yves Kummer als teamcaptain (oud kampioen rugby speler) werd het me duidelijk dat ze geen ‘nee’ van mijn kant zouden accepteren. En ik hou van avontuur dus werd het een avontuur. Allereerst moest ik iets doen aan mijn uitrusting. Mijn eigen scherm was alweer enige jaren oud en zou mogelijk niet eens door de Franse keuring komen. Gelukkig kon ik rekenen op Ayke Jager en Barry Zeldenrust, eigenaren van paraglidingschool Air Time. Zij wisten voor mij de spiksplinter nieuwe Advance PI te regelen, de lichtste paraglider die er is. Inclusief harnas en rugzak woog het niet meer dan 3,14 kg!
Het plan was om in de voorbereidingen nog wat te trainen en te oefenen met het scherm, echter ik was te druk met klimmen en het geven van lezingen in het buitenland en tussendoor ontbrak het aan tijd of het weer was te slecht. Zo kwam het dat ik een dag voor de wedstrijd voor het eerst pas echt vloog aan het scherm. Van te voren hadden we naar een Franse vliegschool gebeld of het mogelijk was dat ze met mij het parcours zouden kunnen verkennen. De eigenaar van die school was de winnaar die het jaar ervoor het onderdeel paragliding had gewonnen! Zijn reactie was geen probleem, meld je maar om 8.00 uur en zo geschiedde. Maar zoals het veel Fransen betaamt, toen ik me op 14 september om 8.00u meldde, gaf de man niet thuis.
De bedoeling tijdens de wedstrijd qua vliegen was als volgt: We zouden starten op de top van de La Tournette (2351m), een top op een grote rotspiramide. Daar vandaan zouden we toplanden op Chalet de L’Aulp (1410m), vervolgens 300 meter omhoog klimmen, starten en doorvliegen naar het landingsterrein in Perroix (560m). Dan weer een kleine 300 meter omhoog klimmen en wegstarten vanaf Planfait (950m). Als toetje moest je landen op een vlot van 5×5 meter op het meer van Annecy.
Gelukkig mocht ik mee in een busje de dag voor de wedstrijd van de plaatselijke school en reden we naar Chalet de L’Aulp. Daar klommen we 200 meter omhoog en vanuit een knollenweiland omsloten door schrikdraad vloog ik mijn eerste vlucht richting Perroix waar de landingsplek van de vliegschool was. Dit stuk had ik dus reeds verkend. Gelukkig kon ik weer een lift krijgen naar Planfait op 950 meter hoogte waar ik mijn 2e vlucht maakte en wederom lande in Perriox. Helaas was het niet mogelijk om de vlotlanding te verkennen en te oefenen dus dat zou aankomen op improviseren tijdens de wedstrijd. De belangrijkste vlucht vanaf te top van de La Tournette had ik ook niet kunnen oefenen omdat het voor mij zeer onduidelijk was waar je daar vanaf zou kunnen starten. Op de werkelijke top stond immers een kruis!
De ochtend dat ik mijn parkoers verkende, had Meindert een stukje geroeid, Erben een half uur de berg opgerend en Bart een deel van zijn rondje gefietst. Het was prachtweer en de stemming onder leiding van onze teamcaptain was opperbest. Na de verplichte keuringen, het ophalen van de startbewijzen en in de avond de briefing in het Frans waren we er helemaal klaar voor.
Op de wedstrijddag moest ik me op 7.00u melden met alle andere vliegers. We werden in busjes omhoog gereden naar Chalet de L’Aulp (1410m). Daar moesten we onze rugzak, helm, reserve en scherm inleveren die vervolgens in een mega grote zak onderaan de helikopter naar de top werd gevlogen. Vanaf 1410 meter moesten we zelf omhoog klimmen naar de top van de La Tournette op 2351m. Een prachtige beklimming maar ik realiseerde me dat Erben er nog een vette kluif aan zou krijgen want die moest dit hardlopend doen. Terwijl ik omhoog aan het klimmen was, had beneden aan het meer van Annecy het startschot al geklonken. Meindert was begonnen aan zijn 13,5 kilometer roeien. Hij kwam uiteindelijk als 7e het water uit, wist met de boot op de nek (9m lang!) nog een deelnemer in te halen en gaf het stokje door aan Erben. Ruim na 10.00 uur zag ik Erben aan komen rennen. Ik stond klaar met mijn scherm op de rug. Ik moest namelijk eerst 100 meter abseilen, daarna de klimgordel af doen en om de rotspiramide klauteren en daar was dan het startpunt. Qua uitrusting had ik een zeer lichte rugzak die tevens als pakzak diende. Echter vlak voor de start zag ik dat al die Fransozen hun scherm gewoon in een nylon zakje hadden gepakt en deze via een paar schouderbandjes op de rug hadden. Vervolgens stonden ze allemaal al aangekoppeld met de nylon zak op de rug. Het was dus slechts een kwestie van seconden en dan zouden ze al vliegen. Ik moest dus vliegensvlug improviseren om een dergelijk systeem te bedenken. Gelukkig had Ayke van Air Time mij zo’n nylon zak meegegeven om het scherm thuis in te bewaren. Ik bedacht me geen moment en dus pakte in snel ook het scherm over vanuit mijn rugzak in dat nylon zakje aangekoppeld en al. Echter aan mijn nylon zak zaten geen schouderbanden en dus had ik de zak via de trekkoordjes op mijn rug gebonden. Nadat Erben mij had aangetikt en bijna kotsend over de rotsen hing begon ik aan mijn abseil. Het scherm bungelde uiteraard zeer onhandig achter op mijn kont en voorop mijn buik hing dat onhandige reddingsscherm wat helaas verplicht was. Normaal vlieg ik tijdens expedities nooit met een redding i.v.m gewicht maar nu moest ik wel. Zeer onhandig abseilend kwam ik beneden, trok de klimgordel uit en snelde naar de startplek. Deze was zeer steil en zowel links als rechts omgeven door zeer scherpe en massieve rotsen. Ik gooide de nylon zak van mijn rug en het scherm binnen enkele seconden eruit. Ik vouwde het wat open, deed 3 stappen naar beneden, trok het scherm rugwaarts op, draaide me om en ik was los …… maar direct constateerde ik dat mijn lijnen getwist zaten als een wokkel. Ik probeerde me uit de wokkel te draaien maar voor ik het wist belandde ik met een knal tegen de rotsen rechts van me. Pijnlijk was ik met mijn heup, rug en been tegen de rotsen geknald. De adrenaline zat in mijn keel en ik vermaande mezelf en pakte mijn scherm bijeen, hinkelde, kroop omhoog alwaar ik opnieuw met pijn in mijn lijf een nieuwe poging ondernam, dit keer de goede kant opdraaiende. Ik vloog! Een gejuich ging op maar wat een vreselijk domme en slordige fout. Typisch een geval van te weinig training om op deze manier lichtgewicht en super snel te kunnen starten met aangekoppeld scherm. Oei, oei, oei wat deed het pijn. Gelukkig zorgde de adrenaline van de wedstrijd ervoor dat ik me kon focussen op wat ik moest doen. Nu geen fouten meer maken.
Nadat de eerste Franse vliegers gestart waren had ik al de conclusie getrokken dat ik eigenlijk toch een verkeerd scherm had. De Advance PI was namelijk super licht en makkelijk te vliegen maar ongeschikt om oren te trekken. En wat deden de vliegers voor mij? Direct na de start super vette oren trekken en daarmee gingen ze als een raket in een lijn recht naar beneden op de landingsplaats af Chalet de l’Aulp (1410m). Mijn Advance PI was een perfect scherm voor het vliegen en won alleen maar hoogte bij het minste geringste stukje thermiek. Echter tijdens deze race was het de bedoeling om zo snel mogelijk hoogte te verliezen. Via flinke wing overs en korte steilspiralen probeerde ik mijn tijd goed te maken maar tegen de vliegers met oren kon ik niet op.
Gelukkig ging de landing bij Chalet de l’Aulp goed, pakte het scherm snel in de nylon stuff bag, gooide hem over mijn schouder en klom de heuvel op. Ik zweette me een ongeluk. Boven op de berg was het flink fris geweest. Maar nu bijna 1000 meter lager en omhoog klimmend door een weiland raakte de temperatuur van de motor oververhit. Boven, 300 meter hoger dan de landing, vloog ik met een rugstart weer weg. De vlucht naar Perroix is een prachtige en standaard vlucht zonder problemen. Ik landde daar netjes 3 meter voor het kruis op het landingsveld waar Meindert en Bart me stonden toe te juichen. Ik probeerde zo snel mogelijk de zaak weer in te pakken maar eerst moest ik me toch echt van een paar lagen kleding ontdoen. Het was hier nog warmer en ik moest weer omhoog klauteren door een bos zonder officieel pad. Het water gutste wederom van mijn kop. Het scherm op de rug, de helm aan het harnas, de reserve nog steeds irritant bungelend op mijn buik en dan over die gladde boomstronken en wegglijdend door de modder. Na 40 minuten en een 2 liter vocht armer begon ik aan mijn laatste start. Een zeer luxe start vanaf een tapijt op de startplek maar met het avontuurlijke toetje op het eind. Ik was er vanuit gegaan dat er wel een ervaren Franse piloot voor me zou zitten om de tactiek af te kunnen kijken hoe te landen op het vlot.
Helaas precies op het moment dat je wil dat er een vlieger voor je vliegt, vliegen ze alleen maar achter je! Ik moest het dus zelf maar uitzoeken. Ik gebruikte mijn Turkije-ervaring om maar boven het water zoveel mogelijk hoogte te verliezen, vervolgens langs de rand van het meer richting het vlot te komen en vanaf het land op het juiste moment de laatste bocht richting het vlot wat zo’n 50 meter vanaf de kant in het water ligt. Het vliegen boven het water was heerlijk en met mooie wing overs bouwde in mijn hoogte af. Ik genoot zelfs ondanks de pijn in mijn heup.
Dan komt het spannendste moment, het inschatten en het insturen om op het vlot te landen. Ik vlieg langs de rand van het meer net over het land, langs het publiek en dan stuur ik in omdat ik denk boven het water nog wel te zakken. Er staat echter inmiddels ook wel wat wind vanuit het meer en naarmate ik het vlot in enkele seconden nader realiseer ik me dat ik te hoog zit. Ik probeer nog hoogte te verliezen door als een gek te pompen maar door de opwaartse wind vlieg ik over het vlot heen en laat het maar gebeuren: plons! Het scherm valt gelukkig niet over me heen en direct zijn er 2 bootjes om me erin te hijsen en mijn scherm uit het water te trekken. Ik klauter op het vlot, pak het scherm zo goed en zo kwaad als het kan bij elkaar en loop met het hele spul onder luid applaus naar de startplek waar Bart Brentjes de laatste etappe mag doen van deze estafette. Ik geef Bart nog een duw en dan zit mijn avontuur erop. Gelukkig voor mij gaan er ook bosjes Franse vliegers het water in omdat er steeds meer wind uit het meer komt.
Ruim 2 uur later, 25 km en 1700 hoogtemeters verder komt Bart over de finish! De Nederlanders zijn binnen. We blijken de 24e plek te hebben veroverd en daar zijn we maar al te trots op. Volgend jaar weer maar dan met een betere voorbereiding want een goede voorbereiding is het halve werk!
Wilco van Rooijen
